Miedniewice
Historia miejscowości.
Pierwsza wzmianka o Miedniewicach, leżących na pograniczu ziemi sochaczewskiej i łowickiej, pochodzi z roku 1359, kiedy wieś została wymieniona w dokumencie zawierającym układ między Księciem Mazowieckim Ziemowitem a arcybiskupem gnieźnieńskim Jarosławem Bogorią ze Skotnik (1276-1376). Miedniewice są tu wzmiankowane jako miejscowość należąca do Księcia Mazowieckiego Ziemowita IV (1352-1425), granicząca z dobrami kasztelanii łowickiej, znajdująca się w granicach ziemi sochaczewskiej, która wchodzi w skład Rawskiej Dzielnicy Książęcej (od roku 1462 woj. rawskiego w granicach Korony). Taki podział administracyjno-terytorialny przetrwał aż do rozbiorów. Od roku 1468 Miedniewice były własnością królewską, włączoną do obszaru administracyjnego starostwa grodowego-sochaczewskiego.
Od roku 1468 Miedniewice były własnością królewską, włączoną do obszaru administracyjnego starostwa grodowego-sochaczewskiego. W Księstwie Mazowieckim był praktykowany zwyczaj oddawania wsi w dzierżawę wójtowską, zasłużonym urzędnikom książęcym drogą sprzedaży lub darowizny. Od połowy XVII wieku wieś należy do generała Mikołaja, Wiktoryna Grudzińskiego (zm. 1704 r.) z Grudny herbu Grzymała, starosty grzybowskiego, golubskiego i guzowskiego mieszkającego na stałe w Szymanowie. Generał M.W. Grudziński otrzymał prawdopodobnie Starostwo Guzowskie, a wraz z nim i Miedniewice; od króla Jana III Sobieskiego za udział w Odsieczy Wiedeńskiej. Ziemie te sąsiadowały z dobrami dziedzicznymi Grudzińskich. Były one dziedziczone do pierwszej połowy XVIII wieku przez spokrewnione rodziny: Grudzińskich, Duninów i Sanguszków. W II połowie XVIII wieku Sanguszkowie sprzedali dobra Szymanowskie, a więc i Miedniewice, Ignacemu Cieleckiemu, szambelanowi królewskiemu. Od tej pory dobra miedniewickie zmieniały właścicieli aż do II wojny światowej.
W puszczy Bolimowskiej, położonej w bliskim sąsiedztwie z Miedniewicami, pełno jest mogił żołnierzy i powstańców, którzy w latach potopu szwedzkiego walczyli z wrogiem pod osłoną puszczy. W niej okoliczni ludzie szukali schronienia dla siebie i swojego dobytku. Podczas Powstania Listopadowego w roku 1831 na prawym brzegu Rawki oddziały powstańcze walczyły z wojskami rosyjskimi. Również w Powstaniu Styczniowym toczyły się walki w tej okolicy i nie ominęły one Miedniewic. W okresie I wojny światowej, od grudnia 1914 roku do lipca 1915 roku, ustalił się na Rawce pozycyjny front rosyjsko-niemiecki, toczyły się ciężkie walki, które zrównały z ziemią Miedniewice i okoliczne wioski. Nad Rawką Niemcy po raz pierwszy użyli gazu trującego, iperytu. Na wieży kościoła miedniewickiego Rosjanie mieli swój punkt obserwacyjny. Druga wojna światowa także nie oszczędziła Miedniewic. Przez Puszczę Bolimowską w stronę Warszawy przebijały się oddziały Armii „Łódź”. W latach okupacji działała na tych terenach partyzantka z dwóch obwodów AK: skierniewickiego i łowickiego.
Historia Sanktuarium Miedniewickiego.
Historia tego cudami słynącego miejsca zaczyna się w roku 1674, kiedy to Jakub Trojańczyk pobożny gospodarz z Miedniewic kupił niewielki obrazek (drzeworyt) Świętej Rodziny na odpuście w Studziannej. Powróciwszy do domu umieścił go na drewnianym słupie, na którym wsparte było wiązanie dachu stodoły. W niedługim czasie, bo już na początku 1675 roku rozpoczęły się objawienia w stodole ubogiego wieśniaka, kiedy to wieczorami i rano widzieli ludzie dziwny blask nad stodołą. Zdawało się, że to pożar i ludzie spieszyli z pomocą. Zjawiska te gromadziły duże rzesze ciekawskich, którzy potem bardzo chętnie i gorliwie oddawali się modlitwie, polecając się opiece Matki Bożej Świętorodzinnej. Wielu z nich odchodziło uzdrowionych i pocieszonych. Sława obrazu szybko się rozchodziła, powodując duży napływ ludności do ubogiej stodoły i zamianą jej na Dom Modlitwy. Jak podają źródła, ówczesny właściciel Miedniewic Mikołaj Wiktoryn Grudziński, człowiek pobożny i prawy, występuje z prośbą do biskupa poznańskiego Stefana Wierzbowskiego z Wielkiego Chrząstowa, aby wyznaczył komisję, celem zbadania cudów głoszonych o obrazku. Komisja zbierała się trzy razy (w 1675, 1676 i 1677 roku)
Biskup Wierzbowski po przeczytaniu i analizie opisu wydarzeń, wydał orzeczenie o uznaniu i aprobacie cudów dokonanych w obrazie miedniewickim. W 1677 roku starosta M.W. Grudziński za zgodą biskupa Wierzbowskiego rozebrał drewnianą stodołę i rozpoczął budowę kaplicy. Do dnia dzisiejszego przetrwała dębowa socha, na której był zawieszony cudowny obraz. Można ją zobaczyć i dotknąć z tyłu ołtarza głównego. W związku z napływem coraz większej rzeszy pielgrzymów, ówczesny właściciel wsi M.W Grudziński zaczął czynić starania, aby opiekę na tym świętym miejscem objęli na stale zakonnicy. W dniu 19 marca 1686 roku odbyło się uroczyste wprowadzenie Reformatów do drewnianego klasztoru. 1 lipca 1692 roku rozpoczęto budowę murowanego klasztoru, którą ukończono w 1702 roku. Liczne cuda i łaski doznawane przed wizerunkiem Świętej Rodziny przyciągały do Miedniewic wielu ludzi. W tej sytuacji oo. Reformaci rozpoczęli budowę obecnej murowanej świątyni.
W 1731 roku ks. biskup Józef Michał Trzciński położył kamień węgielny pod budowę prezbiterium. Drugi kamień fundamentalny pod budowę nawy głównej położył ks. Prymas Teodor Potocki. Budowa trwała 17 lat i została ukończona w 1748 roku. W 1755 roku odbyła się konsekracja barokowej świątyni na cześć Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny i świętego Józefa Oblubieńca, której dokonał arcybiskup gnieźnieński, Adam Ignacy Komorowski. Przez okres blisko 100 lat od daty objawień nie ustawały cuda i łaski przed Ołtarzem Świętej Rodziny. W związku z czym Ojcowie Reformaci rozpoczęli przygotowania do koronacji wizerunku. W dniu 8 lipca 1764 roku Kapituła Watykańska przy bazylice św. Piotra w Rzymie, uznała obraz za cudowny a 7 czerwca 1767 roku w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, późniejszy biskup warmiński Ignacy Krasicki dokonał uroczystej koronacji obrazu. Była to jedna z pierwszych uroczystości koronacyjnych na ziemiach polskich.
Po powstaniu styczniowym rząd carski skasował klasztor oo. Reformatów i zakazał pielgrzymowania do sanktuarium. Po pierwszej wojnie światowej została założona parafia przez księży diecezjalnych. W 1966 roku Stefan Kardynał Wyszyński, Prymas Polski, przekazał parafię w Miedniewicach i pieczę nad sanktuarium ojcom Franciszkanom. Nadal bardzo licznie gromadzą się wierni. Odbywają się też regularne pielgrzymki Przymierza Rodzin, jak również Warszawskiej Akademickiej Pielgrzymki Metropolitarnej i wiele licznych pielgrzymek. Na terenie Sanktuarium znajduje się zakon klauzurowy sióstr Klarysek, które w 1986 r. przybyły tutaj ze Starego Sącza jako dar dziękczynny Franciszkanów złożony Panu Bogu za kanonizację św. Maksymiliana Marii Kolbego.
